Yke kijkt me met een grote glimlach aan. “Zo blij om je weer te ontvangen.” Yke is mijn shiatsu masseur sinds een dik half jaartje, minus coronatijd. Ik heb duizend procent vertrouwen in haar. Anders zou ik hier na het uitbreken van de coronacrisis nooit komen. Te hoog risico voor mij en voor mijn partner. En Yke is vanmorgen pas weer herstart na de lockdown, dus ben ik een van de eersten. Dit stelt me gerust, ook al vind ik het eng; 1-op-1 is opeens heel dichtbij. Als je eenmaal een bacterie hebt opgelopen, die jaren van je leven heeft gekost, dan loop je nooit meer voor de troepen uit.
Ik ben toe aan de shiatsu massage. Drie maanden lang geen behandeling gehad én een van de meest stressvolle periode achter de rug. En die rug heeft het goed volgehouden, maar begint her en der te kraken met plaatselijke hoogspanning. Daarom ben ik zo blij om op de Japanse massagemat te liggen totdat Yke de eerste drukpunten stevig aanpakt. Ze doet het zachtjes, maar mijn lichaam vindt het nodig om alarm te slaan. Hoe nu verder? speelt door mijn hoofd. Over een paar weken terugkomen? Maar ja, dan is het besmettingsrisico ook weer hoger.
Schrikbeeld
Yke’s handen zijn onder aan mijn rug uitgekomen. Oeps, mijn zwakke plek laat echt van zich horen. Het schrikbeeld ‘weer door mijn rug gaan en nauwelijks kunnen lopen’ schiet voor mijn gesloten ogen. Nooit geen fysio meer is mijn motto, maar in deze tijd zeker niet. Geen therapeut die op mijn bijna naakte lichaam ligt om mijn rug te kraken. Mijn snelle cijfergeest begint gelijk aan een kansberekening. Yke wint het met gemak. Ik ga weer terugkomen over een paar weken. Eerst thuis overleggen.
Rustig verder dommelen
Innerlijk raak ik weer rustig en dommel zachtjes weg. Het is mijn schrijfdag en langzaam komen leuke ideetjes boven drijven. Het is een liefdevolle stroom en het maakt me gelukkig. Eigenlijk heel gek dat ik schrijven als een bijproduct ervaar voor mijn bedrijf. Andere zaken laten me steeds veel hoofddingen doen en krijgen meestal voorrang. Is dit wel zo goed voor mijn rug?
Lief zijn
Hoe lief ben ik eigenlijk voor mezelf, als ondernemer? Ik voel de lentezon met een zuchtje wind door de half openstaande buitendeur over mij heen stromen. Dit is veel beter, merkte ik stilletjes op, maar…. Ik wil er een berekening op loslaten. Nee, gekkie. Ik weet het onbewust al, want de vraag rijst niet voor niets op. Hier hoef ik geen kansberekening op los te laten.
Originele plaatsingsdatum: 17 mei 2020 op Blogzinning.nl door Elma de Bruijn
