Dankbaarheid in het leven is even ongrijpbaar

Ik ben op pad naar iets groots. Ik voel het en de inspirerende beelden springen af en toe voor mijn ogen. Zoals altijd begint het grootse bij mij met iets kleins. Het maakt het voor mezelf makkelijker, want anders komt de ‘hoe dan’-vraag weer dreigend op me af. Veel kleine acties creëren mooie dingen. Het zijn nooit een of twee grote stappen.

Stilstaan om vooruit te lopen

Ik heb daarom lange tijd geleden mijn weekafsluiting in mijn agenda gezet. Even een pas op de plaats voor mijn bedrijf. Terugblikken en vooruitkijken.
Het is een kleine moeite met een grote impact, vooral voor later. Hoe mooi is het om al het goede wat in mijn leven is te zien? De verrassende ontmoetingen, de onverwachte resultaten, maar ook de worstelingen. De situaties die verbetering vergen en de dilemma’s waar ik keuzes in mag maken.

De bergtocht

Het is een kleine moeite om hierbij stil te staan. Ik zie het als een rustmoment als ik een flinke, steil bergpad opklauter. Even stilstaan als een grote steen, om op te zitten, ontbreekt. Een slokje water nemen en op hetzelfde moment een stroompje zweet over mijn rug voel rollen. Trots zijn over hoe ver we al zijn. En ondertussen bewust genieten van het prachtige uitzicht over de verre bergtoppen. Genieten dat ik daar gewoon mag zijn. Staand of zittend op een steen. Het maakt niet uit. Altijd bewust van de grootsheid van de natuur en dat ik daar in de bergen wandel.

De tocht is draagbaar, zelfs mooi

Duurt deze reflectie lang? Nee. Vaak genoeg ben ik meer bezig met ademen en dat mijn hart minder hard klopt. Tja, ik word ook ouder. Het is meestal een flits door mij heen, van besef dat de schoonheid tot me doordringt. De tocht naar boven wordt dan opeens draagbaar en mooier.
Ik ben dan blijer, stuur beter mijn tempo, pas mijn rugzak aan, zodat het beter draagt. Ik geniet meer in het vervolg van ons bergpad. De focus is beter en ik zeg wat vaker bemoedigende woorden tegen mezelf. Het mooiste is als mijn gedachten in mijn hoofd stil zijn en ik gestaag doorloop. Genietend van elke stap.

Stilstaan in mijn bedrijf

Zo’n moment van stilstaan, uitrusten, terugblikken en vooruitkijken helpt me de tocht met tevredenheid door te zetten. Het ‘bergmoment’ heb ik ook ingebouwd in het ondernemen. Elke week in een weekafsluiting. Ik doe het anders dan een jaar geleden. Het groeit mee met mijn onderneming en mezelf. Sinds kort schrijf ik ook een verhaaltje over wat in de afgelopen week het meeste indruk op me heeft gemaakt .

Ik ben nu stil. Vandaag lukt het niet. Geen verhaaltjes. Waar zijn ze? Ik weet het niet. De hele week is indrukwekkend geweest. Geen idee waar mee te beginnen. Zelfs geen lijstje van positieve dingen. Ze zijn zeker voorbij gekomen. Veel mooie ervaringen, maar mijn dankbaarheid voor het leven is even ongrijpbaar.

Ontroering

Ik lees deze zin keer op keer terug. Tot het moment dat ik een glimlach voel op mijn gezicht, mijn hart warm wordt en ik opmerk dat een holte achter mijn ogen zich vult met vocht. Ontroering is voelbaar. Wat mooi die zin: mijn dankbaarheid voor het leven is even ongrijpbaar.

Verrassend. Toch nog een weekafsluiting met een verhaaltje. En opeens stromen de woorden voor de beelden van deze week zomaar uit mijn pen. Wow, een boek komt eraan.

PS update droom: het boek is gekomen > De ilussie van geld, een andere kijk op geld

En om het klein te houden is hier de afsluiting van mijn verhaal:

Originele plaatsingsdatum: 9 juni 2019 op Blogzinnig.nl door Elma de Bruijn